พักหน่อยนะ

พักผ่อนบ้างเถิดคนดีที่ฉันรัก 

แบกของหนักมานานแล้วแก้วตาเอ๋ย

อย่ารักงานเกินรักตัวกลัวจังเลย 

วางความเคยชินบ้างแล้วนั่งลง

หลับตานอนหนุนตักสักพักเถิด

แล้วลองเปิดใจช้ำให้ธรรมสรง

ทนทำงานเหนื่อยหนักจมปลักปลง

จนกายทรงแทบไม่ไหวเห็นไหมคุณ

ชีวิตเธอชีวิตงานประสานสุข 

จงสนุกอยู่ในงานเบิกบานสุนทร์

อย่าบ้างานแบกเงินจนเกินทุน

ตักละมุนเคยนอนไหมไปคิดดู

เจ้าแมวน้อยยังมีวันสปายเดย์ 

ไม่เกเรบรรทุกหนักจนอักขู (overload) 

ควรมีวันผ่อนพักตระหนักรู้

วันที่อยู่อย่างเป็นสุขทุกนาที.

ฟูกูโอกะ
๑๘ เมษายน ๒๕๕๓